Jaaroverzicht 2017

Eindigden we onze vorige post met sneeuw en begon 2017 met een duik in Okanagan Lake, dit jaar sluiten we af in diezelfde traditie, met heel veel sneeuw. Want het kwam met grote vlokken naar beneden de afgelopen dagen en inmiddels voldoen we aan het geijkte beeld dat mensen hebben van Canada, een land van kou en sneeuw. Ondanks al het sneeuwruimen en ongemak dat het met zich meebrengt hebben we een echte witte Kerst kunnen vieren en oogt het buiten als een plaatje. En ja, ook voor morgen staat de nieuwjaarsduik in Peachland weer op het programma. Die traditie houdt Annemarie er in.

2017 was een jaar van veranderingen. We speelden al enige tijd met de gedachten om een andere woning met tuin te kopen alhoewel we het nog steeds erg naar ons zin hadden op ons plekje. Vrij onverwachts deed er zich een prachtige kans voor in Peachland, op slechts 6 km van ons vandaan. Een vrijstaande woning met tuin en met uitzicht op het meer; tijdens de bezichtiging waren we dan ook gelijk 'verkocht' alhoewel het duidelijk was dat er nog heel veel aan moest gebeuren. Met het besluit om het huis te kopen kwam alles in een stroomversnelling want ons huis moest natuurlijk eerst nog worden verkocht. Alle stukjes vielen op hun plek en nog geen 6 weken later konden we de sleutel van ons nieuwe huis al in ontvangst nemen.

Gedurende die periode kwam Annemarie's moeder voor een periode van 3 weken op bezoek; helemaal alleen, petje af. Ook al was het een drukke periode ivm de verkoop van het huis, toch hebben we hebben heerlijk genoten van haar bezoek en samen veel quality time doorgebracht. Zo was het heelijk relaxen in Sparkling Hills Spa Resort, genoot ma met volle teugen van alle winterse neerslag (terwijl wij er inmiddels wel klaar mee waren), stond ze voor het eerst op de snowshoes en hebben Erik en Annemarie zelfs nog even op de lange latten gestaan op Big White terwijl Wilhelmien haar ogen uitkeek.

Kort na haar vertrek terug naar Nederland brak voor ons een periode aan van inpakken, verhuizen en klussen, vooral heel veel klussen. Tijdens de bezichtiging was het idee ontstaan om een deel van de woning te gaan verhuren als Airbnb; met twee slaapkamers en een badkamer leende de benedenverdieping zich daar bij uitstek voor. Prioriteit was echter ons eigen woongedeelte en na twee maanden van slopen, verven, timmeren en allerlei mensen over de vloer begon het meer en meer ons eigen plekje te worden. Wat heerlijk was het om na al die maanden de tuintafel in te kunnen ruilen voor de bank en relaxt onderuit te kunnen zakken.

          

voor en na 

tijdens en na 

voor en na

Ons geplande tripje naar Las Vegas en Death Valley om ons 10-jarig huwelijk te vieren was een welkome onderbreking na al dat klussen en verbouwen. De lente had zich alleen nog maar van haar natte kant laten zien en de warmte en zonneschijn aan de andere kant van de grens was dan ook een verademing. We hadden onszelf getrakteerd op de show van Cirque du Soleil en dat was een fantastisch ervaring. Van het drukke Las Vegas gingen we op weg naar het 'verstilde' landschap van Death Valley waarachter een prachtige en onverwachte schoonheid schuilt.

Terug bij thuiskomst was van relaxen geen sprake meer want met de komst van Annemarie's ouders in juni moest de hele benedenverdieping nog op de schop. Met hard werken en een aantal tripjes naar de Ikea in Vancouver konden we in juni de deuren van onze Airbnb openen en Albert en Wilhelmien waren onze 'proefgasten'. Al snel na onze posting op internet stroomden de boekingen binnen en zaten we grotendeels van de zomer volgeboekt.

We kijken terug op een succesvolle Airbnb ervaring waarbij we ontzettend veel aardige mensen hebben ontmoet en we hebben mogen bijdragen aan hun vakantie-ervaring. Natuurlijk is er ook een keerzijde aan het verhaal; het runnen van een Airbnb betekent ook na het werk nog wassen en schoonmaken, bereikbaar moeten zijn voor je gasten in geval van nood en/of vragen en het cancelen van de door ons geplande weekendjes weg. Ook al is het nog zoeken naar een goede vorm, we hebben er vertrouwen in dat we ook daar een balans in zullen vinden.

Met de komst van Albert en Wilhelmien naar Canada stond er ook weer een rondreis op het programma en we zijn ontzettend dankbaar dat we dat nog steeds met elkaar kunnen doen. In die twee weken bezochten we de Sunshine Coast, Vancouver Island en Salt Spring Island en kwamen we op plekken waar ook wij nog niet eerder waren geweest. Hoogtepunten van deze reis was de 'whalewatch-tour' in Telegraph Cove, het kajakken 's ochtends vroeg op het spiegelgladde water van de Okeover baai bij Lund en de adembenemend mooie vlucht met een watervliegtuig op Salt Spring Island. Een vermelding zeker waard is de hike naar Joffre Lakes bij Pemberton, een flinke uitdaging met een afstand van 11 km en een hoogteverschil van 400 meter die zelfs Albert en Wilhelmien hebben volbracht.

Eind augustus werden we helaas geconfronteerd met een minder leuke gebeurtenis en bij thuiskomst van ons werk bleek er te zijn ingebroken. Ondanks de eerste schok en de ravage die de inbreker(s) had(den) achtergelaten (en de spullen die waren meegenomen) lieten we ons er niet teveel door uit het veld slaan. De inbreuk op onze privacy was natuurlijk heel vervelend maar we realiseerden ons dat de schade vooral materieel van aard was en dat gezondheid en genieten van het leven belangrijker zijn dan materiële goederen. We werden aangenaam verrast door onze Airbnb gasten die een fles wijn kwamen brengen voor de schrik en door onze benedenbuurman die meteen voor ons klaar stond; dit zijn mooie momenten die het negatieve doen vergeten.

In ons vorige blog gaven we al aan dat we ons leven in Canada in zeer korte tijd op de rit hebben gezet maar dat er desondanks soms het gemis is van vrienden en familie uit Nederland. Het samen maken van (nieuwe) herinneringen is grotendeels verleden tijd en op sommige momenten komen die gevoelens sterker naar voren.

2017 was dan ook het jaar waarin we ons ten doel hadden gesteld om nieuwe mensen te ontmoeten en contacten op te bouwen binnen de Canadese gemeenschap. Inmiddels hebben we een goede relatie met onze benedenburen en ook onze voormalige buurman nodigt ons graag uit voor bijvoorbeeld een filmavondje bij hem thuis.
Vooral Annemarie miste het contact met haar Nederlandse vriendinnen en 2017 was het jaar waarin ze vriendschappen heeft opgebouwd met een aantal Canadese meiden. Lekker 'ouderwets' vriendinnen onder elkaar,  samen een hapje eten, een avondje naar de schouwburg of een goed gesprek tijdens een bakkie koffie.

Emigreren kent verschillende facetten. Inmiddels wonen we hier ruim 3,5 jaar en nog steeds kunnen we zeggen dat we geen moment spijt hebben van deze stap en Canada is ons nieuwe thuis. Waar de focus in het begin vooral lag op basale zaken zoals het vinden van woonruimte, het vinden van werk en kennismaking met het nieuwe thuisland zien we steeds meer een verschuiving naar een invulling van persoonlijke behoeftes nu we meer gesetteld zijn. Dit is een proces en we hopen dat ook 2018 daarin veel moois mag brengen.

Op reis naar Canada? Onze (guest) suite in Peachland is 'your place to be'

Superhost

in Peachland

Desert Pines holiday getaway

Peachland, BC, Canada

This private one or two bedroom suite is located in a quiet neighbourhood in the beautiful town of Peachland. Surrounded by sloping hills, colourful orchards and pitoresque vineyards you can drea...

2016 Jaaroverzicht

Zoals genoemd in ons laatste blogbericht, inmiddels alweer 8 maanden geleden, worden alle nieuwe dingen op een gegeven moment ook 'normaal' en is er geen reden om elke paar maanden een nieuw bericht te plaatsen. Inmiddels wonen we nu 2,5 jaar in Canada en gaat het leven hier ook zijn dagelijkse gangetje. Toch is het einde van het jaar een mooi moment om even stil te staan, om terug te kijken op de dingen die we hebben gedaan en hebben beleefd in 2016 en dat met jullie te delen.

Begin 2016 stond in het teken van de verbouwing van onze badkamer. Een lekkage was de directe aanleiding om deze flink aan te pakken naar een wat meer Europese stijl. Dat bleek in eerste instantie op nogal wat 'Canadese' weerstand te stuiten aangezien ze hier graag vasthouden aan de Canadese standaard. Afwijken hiervan levert 'een hoop beren op de weg' inclusief de daarbij behorende kosten. Echter zag een bevriende buurman alleen maar mogelijkheden in plaats van problemen en samen met Erik hebben ze de badkamer naar onze wensen en ideeën gerealiseerd.

Op werkgebied waren er dit jaar niet zo heel veel veranderingen. Annemarie besloot in maart haar contract op te zeggen binnen de forensische psychiatrie zodat ze daarmee terug kon naar de gewenste 4 dagen werk per week.
Een "uitstapje" naar de 'brain injury society' in Kelowna bleek van korte duur aangezien de werkplek en functie niet aan de verwachtingen voldeed. Met het aanbod van een vast contract bij de brain injury society in Penticton was er dan ook geen enkele aarzeling om deze met beide handen aan te pakken.
Ook Erik heeft zijn draai echt gevonden en is inmiddels gewend aan de Canadese manier van werken, inclusief inches en feet... Hij is een gewaardeerd collega en hij onderscheidt zich met zijn Nederlandse werkmentaliteit.

Met de komst van de lente en het mooie weer, konden we ook eindelijk onze kajak weer te water laten. Omdat we deze vorig jaar pas eind van de zomer hadden gekocht, waren we er nog niet veel mee op pad geweest. Met de winter nog maar net een week achter de rug vertrokken we enthousiast  op 2 april met onze kajak naar Oyama Lake. Dat bleek echter enigszins voorbarig aangezien we halverwege de route met de auto bijna vast kwamen te zitten in de sneeuw. Gelukkig vonden we een goed alternatief en het mooie van het wonen hier is dat ook al ligt er nog sneeuw en ijs in de hoger gelegen gebieden, in het vroege voorjaar kan de temperatuur hier al prachtig zijn.
We hebben menig nieuw plekje ontdekt in de omgeving en een dagje op het water in deze prachtige omgeving voelt dan al heel snel als vakantie.

2016 was ook het jaar dat de ouders van Annemarie voor een periode van 8 weken zouden komen. Ook al lijkt het een hele lange tijd, deze weken zijn voorbij gevlogen.
Het was heerlijk om uitgebreid tijd met elkaar door te brengen en ze te betrekken in ons leven van alledag in Canada. Samen hebben we een lang weekend doorgebracht in Golden, in de Rocky Mountains. Al viel het weer wel wat tegen, dit weerhield ons er niet van om datgene te doen wat we het liefste doen; eropuit gaan, de natuur in, wandelingen maken en natuurlijk wildlife spotten.


Nog geen twee weken later hadden wij dan ook eindelijk vakantie en met passen en meten lukte het om onze eigen auto vol te laden en aan onze rondreis te beginnen. Zoals altijd hebben we ook deze vakantie niet stilgezeten en hebben we heel veel gezien en ondernomen. Vanuit Kelowna ging de route al snel de grens over naar de Verenigde Staten en hebben we een groot deel van de staat Washington bezocht. Hoge, besneeuwde bergpieken in het noorden van Olympic park, gematigde regenwouden en kilometerslang kust in het westen en dorpjes in Duitse sferen en Wild West stijl in het oosten van de staat. Eén van de hoogtepunten van deze reis was een uitstapje naar het meest noordwestelijke puntje van Washington waar we, staande op een uitkijkpunt, grote groepen orka's voor ons langs zagen trekken.

Eenmaal terug in Kelowna moest Annemarie 'volop aan de bak' aangezien het nog maar twee weken was tot aan 'across te lake swim'. Dit evenement wordt al jaren gehouden in Kelowna en deelnemers (van heinde en ver) gaan de uitdaging aan om Okanagan Lake over te zwemmen van West-Kelowna naar downtown Kelowna over een afstand van 2,1 km.
Dat betekende op zaterdagmorgen al voor dag en dauw op om deel te kunnen nemen aan de voorbereidende clinics om 7:00 's ochtends. Met een watertemperatuur van slechts 12 graden was dat niet altijd een pretje maar het was voor een goed doel. Met Erik en mijn vader in de kajak om de 'kortste route' te bepalen, is het gelukt om de overkant te behalen in 54 minuten. Wat gaf dat een trots en voldaan gevoel. Het onthaal door een club Nederlandse vrienden, compleet met Nederlandse vlag maakte het helemaal compleet.
Met dit evenement kwam tevens ook een eind aan het verblijf van de ouders van Annemarie, zoals eerder gezegd waren deze 8 weken omgevlogen.



Naast onze badkamerverbouwing heeft Erik zich dit jaar met wat kleine projectjes beziggehouden. Zo toverde hij afvalhout van de sloop om in een grote plantenbak voor op het terras en een oude, houten kast van de kringloop kreeg een modern en Europees uiterlijk.

Ondanks dat we hier in Canada niet zoveel vakantiedagen hebben als in Nederland is ons voornemen om de (zomerse) lange weekenden te gebruiken om er een paar dagen op uit te gaan. Een van onze wensen was om in het wildflower season naar Sun Peaks te gaan, een skigebied nabij Kamloops. Onze verwachtingen werden overtroffen door de overweldigende bloemen- en kleurenpracht. Het was zelfs nog mooier dan we op foto's hadden gezien.

Ook ons weekendje naar Revelstoke was een succes. Helaas geen beren dit keer voor ons, alhoewel er overal voor werd gewaarschuwd. Een slingerende route naar de 'meadows of the sky' leverde mooie uitzichtpunten over Revelstoke. Eenmaal boven bleek dat de meeste wandelroutes waren afgesloten in verband met aanwezigheid van beren. Echter stond dat niet onze geplande hike in de weg en de 16-km lange wandeling kunnen we zeker tot onze favorieten rekenen.

Kort daarna kregen we bericht uit Nederland dat Annemarie's zwager ernstig ziek bleek te zijn. Emigreren brengt met zich mee dat je ook een manier moet vinden om met dit soort situaties om te gaan. En natuurlijk is er facetime en internet, toch is er ook de behoefte om bij je familie te willen zijn. Gezien de situatie en omstandigheden waren we in de mogelijkheid om op zeer korte termijn naar Nederland te gaan en waren onze werkgevers zeer bereid om daaraan mee te werken.
Het was fijn om voor een korte tijd deel uit te maken van hun leven, om mee te kunnen delen in het verdriet en tot steun te kunnen zijn. Nu enkele maanden later kunnen we gelukkig zeggen dat de gezondheid van mijn zwager de goede kant opgaat.
Met dit korte bezoek aan Nederland hebben we de kans gehad om wat vrienden en familie te bezoeken, volledig onverwachts maar zeker een positieve bijkomstigheid.

Want al voelen we ons hier thuis in Canada, hebben we ons leven in zeer korte tijd op de rit gezet met allebei een stabiele baan en een huis, toch is er soms wel het gemis. Met name het gemis van vrienden en familie die al heel lang deel uitmaken van je leven maar die we nu vooral bijpraten over ons leven 'hier' en zij over het leven 'daar'. Ofwel zoals Annemarie vaak zegt 'mensen waarmee je geen nieuwe herinneringen meer maakt'. Werden we het eerste jaar nog vooral in beslag genomen met ontdekken, vrienden maken en leven opbouwen, inmiddels is er meer ruimte gekomen voor dit soort gevoelens.

Ja, we kunnen nog steeds volmondig beamen dat we ons hier thuis voelen, dat hier ons leven is. We hebben nog geen enkele dag spijt gehad en we proberen zoveel mogelijk de kansen en mogelijkheden aan te grijpen en te genieten van datgene wat er op ons pad komt. En we hopen dat 2017 weer heel veel moois mag brengen!

En... mijn eerste uitdaging voor 2017 is alweer volbracht.

(2017 Polar Bear Dip, Peachland - Nieuwjaarsduik)

Veranderingen

Ondanks het voornemen om met enige regelmaat een blogbericht te plaatsen dateert het vorige berichtje alweer van oktober. Zoals dat gaat met het verstrijken van de tijd worden alle nieuwe dingen op een gegeven moment ook deel van het normale leven en wat dat betreft is dat niet anders dan het leven in Nederland.

Inmiddels is de winter bijna achter de rug en hebben we al genoten van een aantal prachtige lentedagen. Naar buiten kijkend is een groot deel van de sneeuw inmiddels gesmolten alhoewel op Big White dit jaar een flink pak sneeuw is gevallen. Zelf hebben we daar niets van meegekregen omdat we hadden besloten om dit jaar niet te gaan skiën;  maar voor komende winter staat het weer op de agenda.


Wel zijn we samen met een stel vrienden voor het eerst met snowshoes op pad geweest en dat was een fantastische ervaring. En dat op slechts 15 minuutjes rijden van ons huis!

 Een aantal weken geleden besloten we om een wandeling te gaan maken bij de trestles in Myra Canyon Provincial Park. Dit oude treintraject, de Kettle Valley Railway, is tijdens de enorme brand van 2003 in vlammen opgegaan. De trestles zijn door vrijwilligers heropgebouwd en het gebied functioneert nu als een populair wandel- en fietsroute. Eenmaal daar aangekomen bleek er ook nog een flink pak sneeuw te liggen waardoor het een geheel andere ervaring was dan de wandeling die we daar vorig jaar zomer hadden gedaan.

Voor de renovatie

In ons vorige blog schreven we al dat er wel ideeën waren voor de renovatie van de badkamer en de keuken maar dat dat nog even op zich zou laten wachten.
Echter bleken we onverwachts een lekkage te hebben in onze badkamer waardoor we de douche niet mee konden gebruiken. Hierdoor besloten we om nu toch alvast de badkamer aan te pakken, wat ook de reden was om dit jaar niet te gaan skiën.

Bij toeval bleek onze buurman tijdelijk zonder werk te zitten en hij zag geen enkel probleem om onze badkamer aan te pakken. Ondanks dat de renovatie op 'Canadees tempo' verliep zijn we erg blij met het resultaat en oogt het nu een heel stuk meer Europees, zoals onze andere buurman zegt.

Ook op het gebied van werk is er sprake van verandering. Sinds mei 2015 werk ik vier dagen per week bij Sosbis, de Brain Injury Society in Penticton. Dit was een jaarcontract ter vervanging van een collega die met zwangerschapsverlof is.
Ondanks dat ik het naar mijn zin had op mijn werk en er snel mijn draai had gevonden, kon er nog geen duidelijkheid worden gegeven over een eventuele verlenging. Meermaals was de intentie uitgesproken om me te behouden maar doordat de organisatie afhankelijk is van funding, kon hierover nog geen zekerheid worden gegeven.
Toen er ruim een maand geleden een vacature verscheen bij BrainTrust Kelowna aarzelde ik dan ook geen moment. Tijdens onze orientatietour in 2012 zijn we bij BrainTrust geweest voor meer informatie, wetende dat dit een potentiële werkgever zou kunnen zijn voor mij.

Met mijn ervaring met de doelgroep in Nederland en mijn huidige ervaring bij Sosbis wilden ze mij dolgraag hebben. Na alle plussen en minnen op een rijtje te hebben gezet heb ik de knoop doorgehakt en begin ik morgen (7 maart) met mijn nieuwe baan.
Afgelopen week was mijn laatste week bij Sosbis, afgesloten met een team-etentje. Het was niet makkelijk om afscheid te nemen van cliënten en collega's die me liever nog niet zagen vertrekken. Maar het geeft een goed gevoel om te weten dat mocht mijn nieuwe baan niet bevallen, ze mij met open armen zullen ontvangen.

Ook vertelde ik in mijn vorige blog dat ik was gestart met zwemles; niet dat ik niet kon zwemmen maar omdat ik graag de borstcrawl wilde leren. Dit verliep zo voorspoedig dat ik mijn wens om mee te doen met de "Across the Lake Swim" steeds dichter bij zag komen. Ik heb me ingeschreven voor dit jaarlijkse 'event' wat dit jaar voor de 68e keer plaatsvindt op 16 juli. De 2,1 km oversteek over Okanagan Lake is voor mij niet zozeer een wedstrijd als wel een persoonlijke prestatie. Het leuke daarvan is ook dat mijn ouders daarbij aanwezig zullen zijn en zoals het er nu naar uitziet zullen Erik en mijn vader mij begeleiden vanuit onze kajak.

Het is nu nog 11 weken voordat mijn ouders hier komen voor een periode van 8 weken. Natuurlijk zullen we ook gewoon moeten werken een groot deel van deze tijd maar wel hebben we een rondreis gepland van twee weken en tevens een lang weekendje naar Golden. Daar kijken we erg naar uit en we zijn alvast een beetje begonnen met aftellen.

Wat vliegt de tijd!

Wat vliegt de tijd! Ons laatste blogbericht dateert van juni en inmiddels hebben we de zomer achter de rug, zitten we midden in de herfst en staat de winter voor de deur. Op Big White Skiresort is de eerste sneeuw inmiddels gevallen en volgens de voorspellingen zal de eerste sneeuw hier beneden ook niet lang meer uitblijven.

We hebben een hele lange, warme en vooral erg droge zomer achter de rug. Nu staat de Okanagan al niet bekend om de met Canada geassocieerde kou, strenge winters en pakken sneeuw, toch was het zelfs voor Okanagan begrippen uitzonderlijk lang warm en droog. Heerlijk zou je denken, wat ook zeker waar is, maar het zorgde ook voor vele enorme bosbranden die nauwelijks onder controle te krijgen waren. Het gevolg was dat in de maand augustus de hele vallei zeker een week lang ondergedompeld was in dikke, stinkende rook en er geen berg of lake meer zichtbaar was.

Deze zomer hebben we uiteindelijk de knoop doorgehakt en een kajak gekocht. Het idee van een kano hebben we moeten laten varen omdat deze te zwaar bleek te zijn om op de auto te tillen. Na veel wikken en wegen bleek een tweepersoons kajak een ideaal alternatief. We hebben al menig tripje gemaakt en vooral het lange weekend in Bridge Lake, omringd door 'lakes', bood genoeg mogelijkheden om met de kajak erop uit te gaan.

Tot onze verrassing zagen we op de heenweg langs de oever van de rivier een beer lopen. Dus hup, auto aan de kant en camera paraat en wat bleek, moeder beer was niet alleen maar bleek vergezeld door drie cubs. Zoiets verveeld nooit!

Ook hebben we dit jaar regelmatig een boottripje gemaakt met vrienden die een speedboot hebben.  Wat is er heerlijker dan te vertoeven op het water met temperaturen van (ver) boven de 30 graden. Het eerste tripje viel letterlijk in het water doordat de boot vol met water liep, daarvoor hebben ze dus een stop uitgevonden. Het tweede tripje bracht ons naar Rattlesnake Island, een heel klein eilandje in Okanagan Lake waar volgens de legende de Ogopogo zou leven.


Eenmaal terug in de boot bleek deze het niet meer te doen en dreven we steeds verder af. Het gevolg was dat we terug naar Kelowna moesten worden gesleept, een tochtje van bijna 3 uur.

Verder zijn we druk geweest met klussen in ons nieuwe huis. Ons wensenlijstje werd alsmaar langer maar inmiddels kunnen we zeggen dat we de benedenverdieping hebben afgerond. We hebben alle muren en deuren geschilderd, Erik heeft de trap bekleed en het is hem zelfs gelukt om de opening tussen voordeur en woonkamer te verkleinen. Daardoor was het mogelijk om de door ons gewenste barn-deur te plaatsen. Deze decoratieve oplossing is vooral om in de winter de warmte zoveel mogelijk beneden te houden. Ook hebben we uiteindelijk een definitieve keuze kunnen maken voor de vloer, grijskleurige vinyl plank, nadat we al verschillende 'proefstukjes' hadden meegenomen uit de winkel. Verder hebben we ideeën om de keuken en badkamer en-suite aan te pakken maar deze grote projecten staan niet eerder gepland dan volgend jaar.

Zoals we eerder ook al wel hebben genoemd gaat het leven hier ook grotendeels zijn 'gewone' gangetje. We zijn allebei druk met ons werk en op dit moment werken we allebei zelfs vijf dagen in de week. Met deze intentie zijn we niet naar Canada gegaan en alhoewel het hier erg gebruikelijk is om full time te werken, dit is niet iets wat we ambiëren. Echter kost emigreren en het kopen van een huis ook veel geld en daarom hebben we besloten om in ieder geval tot mei volgend jaar vijf dagen te blijven werken. Het contract van Annemarie bij de Brain Injury Society loopt dan in principe af omdat haar collega terugkomt van zwangerschapsverlof maar of dat in de praktijk ook gebeurt valt nog te bezien. Deze week heeft haar collega van de Forensische Psychiatrie haar gevraagd of ze geïnteresseerd is in een baan als Social Worker binnen de Forensische Psychiatrie (nu werkt ze daar 1 dag als Outreach Worker ofwel Ambulant Begeleider). Met de komst van een gevangenis in Oliver volgend jaar is de verwachting dat er meer werkgelegenheid beschikbaar komt. Kortom, we maken ons daarover geen zorgen.

Naar aanleiding van vorig jaar winter, toen Erik een aantal maanden regelmatig één of meerdere dagen per week thuis zat vanwege onvoldoende werk, heeft hij onlangs contact gehad met vrienden van ons die een winery hebben in Kelowna. Met zijn opleidingsachtergrond als hovenier is het plan dat hij deze winter het snoeien van de wijnranken voor zijn rekening neemt. Voordeel hiervan is dat hij zelf mag bepalen op welke dagen hij komt en dat is een ideale oplossing voor de dagen dat hij geen werk heeft. Echter stapelen de klussen zich momenteel op en eind van de maand zit hij waarschijnlijk voor een aantal weken in Kamloops.

Afgelopen maand zijn we naar het Nederlands Bergfeest in Vernon geweest. Dit wordt iedere twee jaar georganiseerd voor en door Nederlanders. De hele 'Nederlandse clan' uit Kelowna was aanwezig en ook waren er voor ons vele nieuwe gezichten uit de omgeving. Onder het genot van allerlei zelfgemaakte Nederlandse producten (o.a gevulde eieren, zuurkoolstamppot, Hollandse appeltaart en gevulde speculaas) hebben we nieuwe mensen ontmoet en bijgekletst met vrienden. "Hoogtepunt" van de avond was de Nederlandse quiz met allerlei 'onmogelijke' vragen. Tot onze verassing bleek Erik de winnaar van de avond (met hulp van... ) en mocht hij de Nederlandse Trofee, 'lees klomp', in ontvangst nemen. Over twee jaar mag hij terug om deze te verdedigen.

Na een periode van lang niet kunnen sporten is Annemarie sinds een aantal maanden actief aan het zwemmen en met het zwembad aan de overkant van ons huis is dat wel heel praktisch. Conditioneel moest ze van voren af aan weer opbouwen en begon ze met minder dan 20 baantjes per week, inmiddels is dit opgebouwd tot ruim 40 baantjes per keer. Ze heeft zich vorige week opgegeven voor een 'swimming class' om de borstcrawl te leren en dat bevalt erg goed. Het is heerlijk om weer actief bezig te kunnen zijn.

Voor volgend jaar staat een bezoek van de ouders van Annemarie op het programma en de tickets zijn geboekt. Ze komen half mei en blijven voor een periode van 8 weken! Halverwege staat een rondreis van 2,5 week op het programma, iets waar we zeker al naar uitkijken.

Gesetteld

Vertelden we in onze vorige bericht nog dat het leven hier ook meer en meer een dagelijks ritme heeft gekregen, nu hebben we zojuist twee bewogen maanden achter de rug.

Na terugkeer uit Nederland zijn we vooral druk geweest met heel veel papierwerk rondom de aankoop van ons eerste eigen Canadese huis. We zijn in Nederland heel wat bureaucratie gewend maar hier in Canada kunnen ze er ook wat van. Zelfs na het tekenen van de papieren bij de advocaat bleek dat er op de dag van de overdracht nog stukken ontbraken en geregeld moesten worden om de  financiering daadwerkelijk rond te krijgen. Maar, uiteindelijk was het dan zover.
Op donderdagavond 30 april hebben we de sleutels gekregen van onze woning en was al onze inspanning niet voor niets geweest. Samen met Coen, onze vriend en makelaar, hebben we de eerste stappen in ons nieuwe huis gezet.

Met hulp van vrienden zijn we de zaterdag daarop gaan verhuizen, met zoveel hulp was dat met twee uur al rond en zaten we rond het middaguur, volgens Canadese traditie, met zijn allen aan de pizza. Het voelt geweldig om zoveel fijne mensen om ons heen te hebben.

Gelukkig is het huis in goede staat en konden we er zonder verbouwing meteen in. Desondanks hebben we wel allerlei wensen en ideeën maar gezien het kostenplaatje zullen sommige grotere projecten nog even op zich moeten laten wachten. Toch zijn we al fanatiek aan het klussen geslagen en hebben we inmiddels al heel wat geschilderd, onder andere de keuken (die op termijn wel een update nodig heeft). We hebben de gashaard onder handen genomen en de grote, witte tegels rondom hebben nu plaatsgemaakt voor stijlvolle "ledgestones"

Op dit moment zijn we bezig met onze 'memory wall'. We hebben in de woonkamer een muur bekleed met cederhout en deze vervolgens een whitewash-look gegeven. De bedoeling is om de muur vol te hangen met allerlei fotolijstjes en foto's van familie, vrienden en dierbaren. 

In ons vorige bericht lieten we weten dat ik (Annemarie) een nieuwe baan had gevonden bij het Visitor Centre, voor de zomerperiode. Een week voordat ik zou beginnen kreeg ik een berichtje of ik langs wilde komen voor een gesprek bij de Brain Injury Society in Penticton (SOSBIS) van waaruit ik nu een   detacheringscontract heb als forensic outreach worker. 

Ze vertelden op dat moment een medewerker te hebben die voor een jaar met zwangerschapsverlof zou gaan en of ik interesse had om haar te vervangen voor 3 dagen per week. Zo'n aanbod, daar hoefde ik niet over na te denken. Dit is precies wat ik hoopte te vinden, gezien mijn ervaring met het werken met deze doelgroep was dit een ultieme kans. 

Inmiddels ben ik drie weken aan het werk en het bevalt ontzettend goed, naast de individuele begeleiding aan cliënten begeleid ik ook twee groepen op de dinsdag waarvan 1 damesgroep en een 'brain injury educational' groep. Gelukkig heb ik voldoende ervaring met cliëntcontact en kennis over hersenletsel, de uitdaging zit vooral in de engelse taal en het leren kennen van alle praktische zaken zoals huisvesting, sociale voorzieningen en financiële ondersteuning. 

Deze baan in combinatie met mijn baan als forensisch outreach worker is prima te combineren en het is geweldig om (op een meer relaxte manier) met mijn vak bezig te zijn.

Naast al het goede en positieve nieuws werden we onlangs echter ook opgeschrikt door een onverwachts naar bericht. Mijn vader bleek een ernstige hartaanval te hebben gehad en is met spoed door de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Door het daadkrachtige optreden van mijn moeder hebben ze zijn leven kunnen redden. Op zo'n moment ervaar je daadwerkelijk wat emigreren nog meer inhoudt. Natuurlijk weet je als emigrant dat je daar mee te maken kunt krijgen maar het liefst wil je dan zo snel mogelijk naar huis, naar je familie. Het feit dat dat niet zo makkelijk kan gaf mij ook wel een gevoel van machteloosheid. Gelukkig leven we in het tijdperk van Skype en FaceTime en is het fijn om er op die manier toch een beetje bij te zijn. Gelukkig gaat het op dit moment goed met mijn vader, hij is bezig om de draad weer op te pakken.

Sociaal gezien hebben we onze draai gevonden. Erik is de afgelopen periode diverse keren wezen golfen met Coen en inmiddels heeft hij via de lokale marktplaats een golftas op de kop getikt. 

Olaf is druk bezig met het opstarten van een zomervoetbal(club) die vandaag van start zal gaan en waar menigeen zich al voor heeft aangemeld. 

Over twee weken hebben we hier een housewarming, een goede reden voor een feestje dus!

Oh ja, en last but not least...

Gisteren was ik samen met mijn collega onderweg van Penticton naar Hedley om een client te bezoeken. Onderweg kwamen we twee prachtige herten tegen en vlak na Yellow Lake, ik kon mijn ogen niet geloven, stak er een prachtige bruine beer vlak voor mijn auto de weg over. 

De toerist in mijn kwam meteen naar boven en vol enthousiasme riep ik, 'a bear, it's a real bear'

Helaas, kans om een foto te maken had ik niet want de beer was al verdwenen tussen het groene struikgewas. Al met al een prachtige ervaring want dit was de eerste keer na onze rondreis vorig jaar dat ik hier een beer heb gezien.