Veranderingen

Ondanks het voornemen om met enige regelmaat een blogbericht te plaatsen dateert het vorige berichtje alweer van oktober. Zoals dat gaat met het verstrijken van de tijd worden alle nieuwe dingen op een gegeven moment ook deel van het normale leven en wat dat betreft is dat niet anders dan het leven in Nederland.

Inmiddels is de winter bijna achter de rug en hebben we al genoten van een aantal prachtige lentedagen. Naar buiten kijkend is een groot deel van de sneeuw inmiddels gesmolten alhoewel op Big White dit jaar een flink pak sneeuw is gevallen. Zelf hebben we daar niets van meegekregen omdat we hadden besloten om dit jaar niet te gaan skiën;  maar voor komende winter staat het weer op de agenda.


Wel zijn we samen met een stel vrienden voor het eerst met snowshoes op pad geweest en dat was een fantastische ervaring. En dat op slechts 15 minuutjes rijden van ons huis!

 Een aantal weken geleden besloten we om een wandeling te gaan maken bij de trestles in Myra Canyon Provincial Park. Dit oude treintraject, de Kettle Valley Railway, is tijdens de enorme brand van 2003 in vlammen opgegaan. De trestles zijn door vrijwilligers heropgebouwd en het gebied functioneert nu als een populair wandel- en fietsroute. Eenmaal daar aangekomen bleek er ook nog een flink pak sneeuw te liggen waardoor het een geheel andere ervaring was dan de wandeling die we daar vorig jaar zomer hadden gedaan.

Voor de renovatie

In ons vorige blog schreven we al dat er wel ideeën waren voor de renovatie van de badkamer en de keuken maar dat dat nog even op zich zou laten wachten.
Echter bleken we onverwachts een lekkage te hebben in onze badkamer waardoor we de douche niet mee konden gebruiken. Hierdoor besloten we om nu toch alvast de badkamer aan te pakken, wat ook de reden was om dit jaar niet te gaan skiën.

Bij toeval bleek onze buurman tijdelijk zonder werk te zitten en hij zag geen enkel probleem om onze badkamer aan te pakken. Ondanks dat de renovatie op 'Canadees tempo' verliep zijn we erg blij met het resultaat en oogt het nu een heel stuk meer Europees, zoals onze andere buurman zegt.

Ook op het gebied van werk is er sprake van verandering. Sinds mei 2015 werk ik vier dagen per week bij Sosbis, de Brain Injury Society in Penticton. Dit was een jaarcontract ter vervanging van een collega die met zwangerschapsverlof is.
Ondanks dat ik het naar mijn zin had op mijn werk en er snel mijn draai had gevonden, kon er nog geen duidelijkheid worden gegeven over een eventuele verlenging. Meermaals was de intentie uitgesproken om me te behouden maar doordat de organisatie afhankelijk is van funding, kon hierover nog geen zekerheid worden gegeven.
Toen er ruim een maand geleden een vacature verscheen bij BrainTrust Kelowna aarzelde ik dan ook geen moment. Tijdens onze orientatietour in 2012 zijn we bij BrainTrust geweest voor meer informatie, wetende dat dit een potentiële werkgever zou kunnen zijn voor mij.

Met mijn ervaring met de doelgroep in Nederland en mijn huidige ervaring bij Sosbis wilden ze mij dolgraag hebben. Na alle plussen en minnen op een rijtje te hebben gezet heb ik de knoop doorgehakt en begin ik morgen (7 maart) met mijn nieuwe baan.
Afgelopen week was mijn laatste week bij Sosbis, afgesloten met een team-etentje. Het was niet makkelijk om afscheid te nemen van cliënten en collega's die me liever nog niet zagen vertrekken. Maar het geeft een goed gevoel om te weten dat mocht mijn nieuwe baan niet bevallen, ze mij met open armen zullen ontvangen.

Ook vertelde ik in mijn vorige blog dat ik was gestart met zwemles; niet dat ik niet kon zwemmen maar omdat ik graag de borstcrawl wilde leren. Dit verliep zo voorspoedig dat ik mijn wens om mee te doen met de "Across the Lake Swim" steeds dichter bij zag komen. Ik heb me ingeschreven voor dit jaarlijkse 'event' wat dit jaar voor de 68e keer plaatsvindt op 16 juli. De 2,1 km oversteek over Okanagan Lake is voor mij niet zozeer een wedstrijd als wel een persoonlijke prestatie. Het leuke daarvan is ook dat mijn ouders daarbij aanwezig zullen zijn en zoals het er nu naar uitziet zullen Erik en mijn vader mij begeleiden vanuit onze kajak.

Het is nu nog 11 weken voordat mijn ouders hier komen voor een periode van 8 weken. Natuurlijk zullen we ook gewoon moeten werken een groot deel van deze tijd maar wel hebben we een rondreis gepland van twee weken en tevens een lang weekendje naar Golden. Daar kijken we erg naar uit en we zijn alvast een beetje begonnen met aftellen.